Tegen de tijd dat deze column verschijnt, ben ik misschien wel de trotse bezitter van de wekkerradio die op het nachtkastje in Philip Roths slaapkamer stond.
Ken je Philip Roth, de winnaar van de National Book Award en de Pulitzerprijs, auteur van klassiekers als "Goodbye, Columbus", "Portnoy's Complaint" en "The Plot Against America"? Hij overleed vorig jaar en afgelopen weekend werd een deel van zijn spullen verkocht tijdens een boedelveiling met online biedingen.
De wekkerradio is een Proton Model 320 en er is verder niets bijzonders aan, behalve dat hij in Philip Roths slaapkamer stond.
Vermoedelijk keek Philip Roth daar naar als hij midden in de nacht wakker werd, terwijl een deel van zijn hersenen knaagde aan een bepaald schrijfprobleem. Terwijl hij naar de verlichte cijfers op het display staarde, vervloekte hij toen zijn aandoening die hem van een diepe slaap beroofde, of was het een troost te weten dat zelfs terwijl hij rustte, een deel van hem aan het schrijven was?
Ik weet niet precies waarom ik iets van Philip Roth zou willen bezitten, maar toen ik online een veiling tegenkwam, raakte ik er helemaal door geobsedeerd.
Helaas ben ik al overboden op de Olivetti-handtypemachine die Roth aan het begin van zijn carrière gebruikte. De IBM Selectric-modellen waar Roth later op overstapte, zijn ook te duur voor mijn smaak.
Ik heb mijn oog laten vallen op een leren bank uit Roths schrijfstudio, waar je zo langs zou rijden als hij gratis op de stoep stond. Hij is bekrast en gevlekt, onherkenbaar beschadigd. Ik kan de muffe geur bijna door het computerscherm heen ruiken, maar toch staar ik ernaar. Ik overweeg een bod te doen en probeer te berekenen hoeveel het kost om hem naar me toe te laten sturen. Misschien maak ik wel een roadtrip en huur ik een vrachtwagen om hem terug te brengen. Ik zou er een verhaal uit kunnen halen: "De beschimmelde bank van Philip Roth en mij dwars door Amerika."
Hoewel mijn eigen werkruimte volkomen alledaags is – een logeerkamer met een bureau – ben ik altijd geïnteresseerd geweest in een glimp van de schrijfomgeving van schrijvers. Tijdens een boektournee jaren geleden zorgde ik ervoor dat ik tijd vrijmaakte voor Rowan Oak, William Faulkners voormalige huis in Oxford, Mississippi. Het doet nu dienst als museum waar je zijn schrijfkamer kunt zien, ingericht zoals die eruit moet hebben gezien toen hij werkte, met glazen op een tafeltje ernaast. In een andere kamer zie je de schets van zijn roman "A Fable" direct op de muren getekend.
Als je Duke University bezoekt, kun je het bureau van Virginia Woolf bekijken, een massief eikenhouten werk met een scharnierend blad voor extra opbergruimte en een geschilderde scène van Clio, de muze van de geschiedenis, op het oppervlak. Roths nalatenschap biedt niets zo luxueus, althans niet op deze veiling.
Het zijn de woorden die ertoe doen, niet de objecten die hun schepper omringen. Roths rieten tuinmeubilair (nul biedingen op het moment van schrijven) is niet de bron van zijn genialiteit. Misschien zijn de objecten zelf niet zo belangrijk, en geef ik ze betekenis die ze niet verdienen. De documenten en correspondentie die relevant zijn voor Roths literaire carrière worden bewaard in de Library of Congress, waar ze hopelijk voor altijd bewaard en toegankelijk zullen blijven.
John Warner is de auteur van "Waarom ze niet kunnen schrijven: het vijfparagraafessay en andere noodzakelijkheden doden."
1. "Misschien moet je met iemand praten: een therapeut, haar therapeut en onze levens onthuld" door Lori Gottlieb
Allemaal non-fictie, voornamelijk verhalend, maar ook ingaand op een aantal onderliggende culturele/existentiële kwesties. Ik heb precies wat ik zoek: "Heartland: A Memoir of Working Hard and Being Broke in the Richest Country on Earth" van Sarah Smarsh.
Als ik een nieuwe release lees die absoluut de moeite waard is om aan te bevelen, plak ik die op een post-it op mijn computer en vanaf dat moment ben ik op zoek naar de juiste lezer. In dit geval is Jessica Francis Kanes ingetogen, krachtige "Rules for Visiting" een perfecte match voor Judy.
Dit is van februari, een reeks verzoeken die ik verkeerd in mijn eigen e-mail heb opgeslagen. Ik kan ze niet allemaal lezen, maar als klein gebaar kan ik in ieder geval erkennen dat ze bestonden. Sinds februari heeft Carrie zeker meer boeken gelezen, maar op basis van deze lijst raad ik "Bad Things Happen" van Harry Dolan aan.
Geplaatst op: 23-07-2019